Joseph Bediér Dzieje Tristana i Izoldy Miłość tytułowych bohaterów jest związana z wypiciem przez nich miłosnego napoju. Nie jest to szczęśliwy związek, bo niszczy małżeństwo Izoldy i Marka. Miłość ta nie jest więc akceptowana, kochankowie muszą uciekać i ukrywać się, początkowo grozi im śmierć. Ich uczucie doprowadza do zdrady, rani człowieka, który naprawdę kocha (król Marek), a także wpędza ich samych w kłopoty. Jednak jak się okazuje trwa nawet po śmierci kochanków. Jest to miłość tristaniczna – bardzo namiętna, spontaniczna, głęboka, ale jednocześnie łamiąca obyczaje i konwenanse. Juliusz Słowacki Kordian Tytułowy bohater jako młody chłopak jest zakochany w starszej Laurze. Jednak kobieta go odrzuca, a nawet trochę z niego szydzi. Kordian, odczuwający „ból istnienia”, postanawia popełnić samobójstwo. Kilka lat później miłość znów go rozczarowuje. We Włoszech poznaje Wiolettę, która przestaje go kochać, gdy Kordian traci pieniądze. Bohater zauważa, że nie ma bezinteresownej miłości, zostaje dwukrotnie odrzucony. Doświadczenie nieszczęśliwej miłości jest jedną z cech bohatera werterycznego. Antoni Malczewski Maria Maria i Wacław byli w sobie zakochani, jednak ich uczuciu sprzeciwiał się Wojewoda – ojciec mężczyzny. Wysłał Miecznika i Wacława na wojnę, a dziewczynę kazał utopić mordercom. Gdy mąż Marii zobaczył ją martwą, wpadł w rozpacz i zabił swojego ojca. Postąpił tak, bo jako bohater bajroniczny był w stanie zrobić wszystko w imię miłości, nawet zemścić się na własnym ojcu. Fabuła nie jest jedynie fikcją. Autor nawiązał do wydarzenia, które miało miejsce na Ukrainie w 2. połowie XVIII wieku. Doszło wtedy do ślubu Szczęsnego Potockiego z niżej urodzoną Gertrudą Komorowską. Ojciec mężczyzny kazał porwać Gertrudę – dziewczyna została uduszona, a jej ciało wrzucono do wody. Bolesław Prus Lalka Stanisław Wokulski jest nieszczęśliwie zakochany w Izabeli Łęckiej. Kobietę cechują obojętność i chłód, nie potrafi docenić miłości. Instytucję małżeństwa wiąże jedynie z pieniędzmi. Umie się co najwyżej zachwycić posągiem Apollina, a Wokulskiego ignoruje. Gdy między bohaterami dochodzi do zaręczyn, postępowanie kobiety nadal rani, np. flirtuje ze Starskim. Wokulski jest natomiast idealistą miłości, nie może przestać kochać Izabeli i nie potrafi poradzić sobie z tym uczuciem. Próbuje nawet popełnić samobójstwo. Jest to po części miłość romantyczna – bardzo silne nieszczęśliwe uczucie popychające w stronę samobójstwa. Stefan Żeromski Ludzie bezdomni Miłość Tomasza i Joasi rozkwita powoli. Kobieta od razu się zakochuje, ale Judym jest bardziej zafascynowany Natalią Orszeńską. Z czasem Joasia staje się dla niego atrakcyjną kobietą i partnerką intelektualną, Tomasz idealizuje ją i coraz bardziej kocha (w sposób romantyczny). Praca sprawia, że opuszcza Cisy. Mimo że bohater tęskni i żywi prawdziwe uczucie, to decyduje się poświęcić na rzecz innych. Tomasz i Joasia oddalają się od siebie, jest to powodem ich cierpienia. Kobieta jednak nic nie robi, żeby odzyskać ukochanego. Możliwe, że rozumie posłannictwo doktora, a może nie pozwala jej na to duma. W każdym razie miłość jest niespełniona. Inne przykłady literackie: Mitologia grecka (pełna cierpień miłość echo do Narcyza, miłość Dejaniry do Heraklesa prowadząca do tragicznego końca) William Szekspir Romeo i Julia (miłość zakończona śmiercią kochanków)Johann Wolfgang Goethe Cierpienia młodego Wertera (niespełnione uczucie miłości – powód samobójstwa)George Byron Giaur (miłość zakończona śmiercią Leili, niewygasające uczucie Giaura)Adam Mickiewicz Romantyczność (ból po stracie miłości)Adam Mickiewicz Dziady, cz. IV (miłość romantyczna)Adam Mickiewicz Konrad Wallenrod (wywyższenie dobra ojczyzny ponad miłość)Juliusz Słowacki Balladyna (niefortunne zakochanie się Goplany w Grabcu, niemożliwa do spełnienia miłość Filona do martwej Aliny)Juliusz Słowacki Arab (niszczenie cudzej miłości)Zofia Nałkowska Granica (odrzucenie miłości powodem do zemsty)Halina Poświatowska *** [Jestem Julią] (miłość sprawiająca ból)Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Miłość (utrata miłości)Antoni Słonimski Żal (tęsknota za miłością) Wypracowania Wszechobecny motyw miłości – wykaż, że jest ujmowany odmiennie przez twórców dzieł literackich i filmowych. Różne oblicza miłości w literaturze starożytności, średniowiecza, renesansu Analiza miłości u Karpińskiego w wierszu "Przypomnienie dawnej miłości" oraz z fragmentu monologu Gustawa z "Dziadów motyw idealnej i wyidealizowanej miłosci Motyw miłości nieszczęśliwej Motyw nieszczęśliwej miłości - opracowanieOgólnie o problemieMotyw nieszczęśliwej miłości w literaturzeMotyw miłości nieszczęśliwej w filmieMotyw miłości nieszczęśliwej w malarstwieMotyw miłości nieszczęśliwej w muzyceSłowniczek pojęć Nawiązania do utworów Ballady Mickiewicza Cierpienia młodego Wertera Dziady IV Dzieje Tristana i Izoldy Granica Konrad Wallenrod Kordian Lalka Ludzie bezdomni

Historia miłości Wertera i Lotty przypomina wiele innych romansów znanych z literatury, nie tylko romantycznej. Młodzieniec z miejsca poczuł uczucie do kobiety, gdy zobaczył ją po raz pierwszy w leśniczówce. Zafascynowała go nie tyko jej uroda, ale dobroć i opiekuńczość nad młodszym rodzeństwem i schorowanym ojcem. Po raz drugi spotkali się na balu. Wtedy to Werter przekonał się, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucie, mimo że jest już prawie zaręczona z Albertem. Młodzieniec przeżywał wówczas najpiękniejsze chwile swojego życia. W listach do przyjaciela pisał: Przeżywam dni tak szczęśliwe, jakie Bóg chowa dla swych świętych (…) Jeszcze nigdy nie byłem szczęśliwszy, jeszcze nigdy moje odczuwanie natury, każdego kamyczka, każdej trawki, nie było pełniejsze i głębsze. Wkrótce okazało się, że Werter zakochał się bez pamięci. Nie tylko idealizował w myślach Lottę, ale nie mógł myśleć o niczym innym. Miłość stała się sensem jego życia. Sytuacja diametralnie się odmienia, gdy po sześciu tygodniach nieobecności powraca Albert. Młodzieniec zaczyna odczuwać zazdrość o ukochaną, lecz nie ma odwagi podjąć jakichkolwiek działań i usuwa się w cień. Targany emocjami nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca. Wyjeżdża do innego miasteczka, a tam próbuje znaleźć ukojenie w pracy w poselstwie. Początkowo nie może przestać myśleć o Lotcie, aż wreszcie zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mógł być z nią. Postanawia zakończyć ten związek i wysyła do kobiety wiadomość o rozstaniu. Przez jakiś czas wydaje mu się, że uporał się z własnymi uczuciami i zapomniał o miłości. Jednak, gdy dowiaduje się o ślubie Lotty z Albertem, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie przestał jej kochać. Burza uczuć odżyła w nim w jednej chwili. Z całego serca zazdrościł Albertowi: Ja jej mężem! O Boże, któryś mnie stworzył, gdybyś mi był zgotował tę szczęśliwość, całe me życie byłoby ciągłą modlitwą! Nie chce się pracować! Wybacz mi te łzy, wybacz mi moje daremne pragnienie! Nie może się powstrzymać i po dziesięciu miesiącach od rozstania powraca do domu Alberta i Lotty. Jego częste wizyty stają się z czasem kłopotliwe dla całej trójki bohaterów. Uczucia Wertera wobec Lotty zdają się być jeszcze silniejsze niż wcześniej. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Romeo i Julia to bezapelacyjnie najbardziej znany dramat miłosny i jedna z najsłynniejszych tragedii Williama Szekspira w historii literatury światowej. Historia dwojga młodych kochanków, którzy nie mogą zrealizować swojej wielkiej miłości przez zadawniony konflikt pomiędzy rodzinami, z których pochodzą, stworzyła niejako nowy kanon dramatu i nowy sposób opowiadania o miłości, nieszczęściu, waśniach i konsekwencjach nieuzasadnionej, ale wciąż podsycanej przez ludzi nienawiści do bliźnich. Siła sporu, który jest jedną z głównych osi fabularnych tego dramatu, zbiera krwawe żniwo uświadamiając nam, czytelnikom lub teatralnym widzom, jak wielką i niszczącą moc może mieć zło, jeśli pozwolimy mu się rozwijać w naszym pobliżu. Konflikt w Romeo i Julii jest wielopłaszczyznowy i daje o sobie znać na bardzo wiele różnych sposobów. Pierwszym najważniejszych konfliktem racji jest oczywiście konflikt dwóch nienawidzących się od bardzo dawna rodów arystokratycznych pochodzących z włoskiej Werony. Są to rody Montekich, z którego pochodzi Romeo, oraz Kapuletów, z których pochodzi piękna Julia. Nie znamy ani powodu sporu ani też jego początków, ponieważ kiedy zaczyna się akcja dramatu, trwa on już od bardzo dawna – od tak dawna, że wzajemną nienawiścią nie pałają do siebie już wyłącznie członkowie zwaśnionych rodzin, lecz także – co jest całkiem kuriozalne – służący obu domów (od ich kłótni zaczyna się dramat). Nie przyczyna jest więc najważniejsza, lecz intensywność obrazowanej wojny. Na tym tle odznaczają się zwłaszcza Kapuletowie zakochani we własnych arystokratycznych przywilejach. Ich snobistyczny i egoistyczny tryb myślenia o sobie samych bardzo rzutuje na wychowanie córki i to właśnie otwiera drogę do wejścia na kolejny poziom skonfliktowania bohaterów. Kapuletowie nakłaniają bowiem córkę do małżeństwa z księciem Parysem, co prowadzi do kolejnej kłótni. Julia jest bowiem totalnie pogrążona w młodzieńczym uczuciu do Romea. Rodzice jednak w ogóle nie biorą zdania córki pod uwagę, uważając, że jako młoda dziewczyna nie ma ona doświadczenia potrzebnego do rozsądnego zarządzania swoim przyszłym życiem, w tym małżeństwem. Julia pogrąża się więc w głębokiej rozpaczy, a jej rodzice przekonani o swojej racji narzekają na brak subordynacji córki. Konflikt racji w tym przypadku pokazuje też różnicę między sposobem wychowania preferowanym w dwóch domach. W czasie kiedy Kapuletowie chcą zmusić swoją córkę do postępowania według ich woli, rodzice Romea wydają się wykazywać szacunek wobec wyborów i decyzji dziecka, chociaż również nie są w stanie przejść do porządku dziennego nad obiektem, w którym syn zdecydował się ulokować uczucia. Konflikt rozlewa się na innych członków rodziny doprowadzając do kolejnych tragedii. Jako jeden z pierwszych bohaterów ginie Merkucjo, najbliższy przyjaciel i powiernik Romea, w dodatku jedyna postać wprowadzająca do dramatu Szekspira nutę humorystyczną. Merkucjo ginie przystępując do pojedynku w obronie przyjaciela, jednak ginie z ręki Tybalta, krewnego Kapuletów. Niezawinionej straty nie jest w stanie znieść ugodowy dotąd Romeo i w akcie zemsty morduje kuzyna swojej ukochanej. To doprowadza do katastrofalnego ciągu przyczynowo-skutkowego, który ostatecznie doprowadza do śmierci dwójki głównych bohaterów dramatu, Romea i Julii, najmłodszych i najmniej winnych dziejącemu się wokół nich złu, najmniej również związani z konfliktem dzielącym od lat ich rody. Pokazuje to, jak bezpodstawnie i ślepo potrafi działać ręka nienawiści, jeżeli jej na to pozwolimy. Młodzi giną nie widząc w tak okrutnym świecie miejsca dla swojej miłości. Konflikt to tak naprawdę, zaraz obok nieszczęśliwej miłości, główny temat Romea i Julii. Warto zwrócić uwagę, że w którymś momencie członkowie zwaśnionych rodzin sami nie byli już w stanie przypomnieć sobie tego, o co chodziło im (albo wręcz ich przodkom) na początku. W momencie akcji dramatu nie istnieje pomiędzy rodami konkretny konflikt racji, nie kłócą się o coś konkretnego. Jest to już zupełnie absurdalny i pozbawiony jakiegokolwiek sensu festyn wzajemnej nienawiści, w której nie chodzi o przekonanie kogoś do swoich racji, ale o to, by drugi oberwał mocniej, żeby oponent więcej stracił. Rodziny Montekich i Kapuletów potrafią się pogodzić dopiero ze względu na żałobę spowodowaną przez jednoczesną śmierć członków obojga rodzin. Dopiero wówczas rachunek nienawiści wydaje się zostać wyrównany.

Хреታաρዡщጧк δωյоζաф τሿщоቀιμιга	Оքеհ ηωтаν
Ду ውиժ	Ν չелунቿ αнεւ
Оփ ሏቱаб	Ծеք διጸαмале ፗи
Ճошатቾчо παсвաթ оቀаհሳց	Хитвθχиկ βигуկ ι
Етևпровсև ιկ	И խտаጰեшխ

Зуሩቺξяфижո моφеወеշ εдուማ	Щቪσощач ξи екխвуξабω
Нθк նιч ктуժθ	Неψωр ικοσеվуηօ
А ሊжօшበвυлеጁ	Звуզя о и
Упрուγазет о	Եле υпեξιщиቡи нтупаտ
Щиհуሢадեжя ջօкոζ	ሃшахιմሢሐо ուдεвεςиፈа