Znaczna większość noworodków i niemowląt miewa w ciągu dnia momenty kryzysowe, objawiające się niepokojem, trudnością z wyciszeniem lub z zapadnięciem w sen. Najczęściej takie chwile przychodzą wieczorową porą, gdy układ nerwowy maleństwa jest już przeładowany bodźcami, które docierały do niego przez cały dzień. Wielu rodziców sięga wtedy po chustę i w większości przypadków ciasne owinięcie malucha materiałem na klatce piersiowej rodzica działa zbawiennie. Dlaczego tak się dzieje? W jaki sposób mocne przywiązanie chustą do rodzica wpływa na samopoczucie dziecka? Jakie procesy zachodzą w jego mózgu? Dziecko ludzkie, w porównaniu z młodymi innych gatunków, rodzi się bardzo niedojrzałe – naukowcy nazywają etap po porodzie zewnątrzmaciczną fazą ciąży, uznając, że okres pobytu w łonie musiał się zakończyć ze względu na duże rozmiary głowy płodu, a nie z powodu jego dojrzałości. Przez następne kilka miesięcy życia dziecko oczekuje od matki zapewnienia mu podobnych warunków, jakie miało w macicy, gdy przez dziewięć miesięcy doświadczało błogostanu, nie musiało się niczego domagać, ponieważ otoczenie dbało o jego dobro bez przerwy. System nerwowy noworodka nie dojrzewa nagle po porodzie, dziecko potrzebuje do rozwoju wciąż tych samych stymulacji, jakie dostawało w brzuchu matki – kołysania, jednostajnego ruchu, ciągłego dotykania każdej części jego ciała, stymulacji receptorów na wierzchu skóry i tych głęboko pod skórą, ciągłego poczucia jedności z matką, a co za tym idzie, nieustannego poczucia bezpieczeństwa. Gdy ich nie dostaje, odbiera taką sytuację jako stresującą. Dziecko otoczone nowościami, które go spotykają po przyjściu na świat, pod koniec intensywnego dnia bywa zmęczone po prostu istnieniem. Niedojrzały układ nerwowy przestaje dawać sobie radę z bodźcami i nawet jeżeli w naszym odczuciu nie było ich dużo – nie zapraszaliśmy gości, nie biegaliśmy po sklepach – dla dziecka krótkie czekanie, aż ktoś do niego podejdzie, może być męczącym elementem nowego świata. W takiej sytuacji włożenie malucha do chusty staje się dla niego powrotem do tego, co znane. Jest jak powrót do domu. Do przyjemnej ciasnoty, do ruchu kroków, do monotonnego rytmu wyznaczanego przez oddech matki. Daje wytchnienie pracującym cały czas na wysokich obrotach strukturom mózgowym, które muszą przystosować się do nowego środowiska. Chusta – zadanie specjalne Zdarza się, że robimy wszystko, aby uspokoić rozszlochanego malucha, odgadnąć, czego potrzebuje i odjąć mu trudu istnienia. Dajemy jeść – trochę ssie, ale po chwili wypluwa pierś, rozbieramy, bo może za gorąco, ubieramy, bo może za zimno, odkładamy do łóżeczka, bo może potrzebuje spokoju, ale płacze jeszcze żałośniej, masujemy brzuszek, bo może nagromadziły się gazy. Kołyszemy na rękach, żeby zasnął, bo już od dawna ma oczy jak na zapałkach, ale biedak nie może sobie poradzić z uśnięciem. I mimo że jesteśmy blisko, trzymamy w ramionach, nie opuszczamy ani na chwilę, wciąż nic nie pomaga. W takich momentach zmęczony mózg niemowlęcia odbiera każdy bodziec jako dyskomfort i dużo gorzej znosi każdą nowość niż wtedy, gdy jest wypoczęty. Przestrzeń wokół dziecka – tak inna, niż ta w brzuchu matki, może go przerażać, a jego własne ręce i nogi, chaotycznie wierzgające, nadaktywne ze zmęczenia stają się obcymi tworami, przeszkadzającymi w uspokojeniu się. I nawet jeżeli przez większą część dnia przestrzeń dawała się oswoić, w chwili przemęczenia staje się dla mózgu dziecka bodźcem nie do zniesienia. I wtedy łapiemy się ostatniej deski ratunku – chusty. Jeszcze podczas wiązania maluch popłakuje, ale już gdy poprawiamy nóżki, żeby ułożyć ciałko w najwygodniejszej pozycji, płacz zaczyna tracić na sile. A gdy tylko zaczynamy chodzić jednostajnym krokiem po mieszkaniu i kołysać biodrami, dziecko oddycha coraz spokojniej. Przestrzeń zniknęła. Ręce i nóżki są znowu w znajomy sposób dociśnięte do ciała. Skóra zaczyna odbierać temperaturę dorosłego, najmilszą ciepłotę, jakiej się do tej pory doznało, a tułów i twarz czują głęboki ucisk, przyjemnie pomagający rozluźnić napięte mięśnie. Kortyzol, hormon wydzielany podczas dyskomfortu, odpływa z mózgu, ustępując miejsca oksytocynie, cudownej substancji wyciszającej systemy alarmowe w mózgu człowieka. Co więcej, mama staje się spokojniejsza, wie już, że udało jej się ukoić dziecko, jej puls przestaje być przyspieszony, jej hormony wracają do stałych poziomów. Maluch natychmiast to odbiera. W ciągu kilku minut zasypia głębokim, kojącym snem. A to wszystko, gdy mamy pod ręką pas materiału. Narzędzie, pomagające nam i naszemu dziecku złagodzić stres, który przyszedł wraz z nowym życiem. Zwykła tkanina, a jednak niezwykła.

Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2017-09-04 16:46:40 Ostatnio edytowany przez polakordias (2017-09-04 16:54:58) polakordias Niewinne początki Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-09-03 Posty: 2 Temat: Jak wyjść z kokonu?Mam 24 lata i taki problem od zawsze. Chodzi o to, że nigdy nie czułam się akceptowana przez ludzi zawsze byłam ,,tą gorszą". W szkole siedziałam sama w ławce i byłam zawsze pomijana. Koleżanki odzywały się do mnie wtedy jak im się nudziło i nie miały już z kim się spotkać. Zawze byłam piątym kołem u wozu. Zawsze czułam pogardę w stosunku do mnie od innych. Pamiętam jak umówiłam się z pewnym chłopakiem, z którym miałam isc na studniowke i odmówił, bo powiedział "ze jestem dziwna". Niby to dawno, ale takie momenty z zycia pamietam. Na studiach to samo. Tak jest do teraz. Gdzie nie pójdę, to nikt się mną nie interesuje, ludzie mnie nie słuchają często jak chce coś powiedzieć. Teoretycznie nie jest ze mną źle... wygląd ok, charakter myślę że też. Kiedyś robiono mi testy psychologiczne i wyszło, że niby mam ciekawą osobowość i jestem bardzo wrażliwa i mam głebokie zycie wewnetrzne. A jakos nie mogę do siebie przyciągnąc ludzi. Mam hobby, lubię rozmawiać o roznych rzeczach, potrafię też słuchać i raczej jestem osobą, przy której inni mogą czuc się swobodnie (tak myślę), bo nikogo nie oceniam i mam dużo wyrozumiałości. Lubię się śmiac i się wygłupiać. Przyznam się, że wychowywałam sie w rodzinie, w ktorej byłam ciągle krytykowana, za to kim jestem i nieakceptowana. Mama chciała przerobić mnie na "siebie", wiecie o co chodzi. Chciała, żebym była taka jak ona i zrobiła tego czego ona w zyciu nie miała. Czułam ogromną presję na sobie... 2 lata temu poznałam chłłopaka, który uwaza mnie za najcudowniejszą, on akurat nie skreślił mnie na poczatku, tylko dał mi troche czasu i przy nim pokazałam swoje prawdziwe ja ( po pewnym czasie). On jest chyba pierwszą osobą w moim zyciu, przy ktorej jestem jaka jestem! Dzięki temu uierzyłam bardziej w siebie i... odkryłam, że siebie prawdziwą naprawdę lubię! Gardzę tylko tą maską, którą przybierałam..Nie umiem byc sobą przy innych,,, Jestem zbyt grzeczna, boję się mowic to co myślę... no wiecie, stanowie takie "tło". Boję się pokazać prawdziwej osobowości i dopasowuję się do innych. Ale nie wiem jak mogę się otworzyć przed ludzmi. Chodziłam trochę na psychoterapię, przepracowałam tam trudnych rodziców,ale skonczylam ją, teżfundusze nie pozwalały mi już tego kontynuować. Zanim otworzyłam się przed terapeutką minęło sporo czasu i ta terapia się rozciągnęła... nie przepracowałam jeszcze własnie tego problemu. Wydaje mi się, że marnuję swoje życie, bo siedzę gdzies w skorupie... nawet ubrań nie mam odwagi załozyc takich jak chcę, bo nie chce się narażać innym. Macie jakieś rady, jak pracować nad swoją pewnością siebie i nad tym, żeby ,,wyjść z kokonu"? Żeby nie przejmować się czy inni mnie zaakceptują? Za bardzo zajmuję się innymi, zamiast sobą, porównuję się i często wzoruję na innych 2 Odpowiedź przez Picea 2017-09-04 17:11:33 Picea Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2012-01-08 Posty: 618 Odp: Jak wyjść z kokonu? Zacznij się uśmiechać i patrz ludziom w oczy, tym zjednasz sobie otoczenie. Będziesz postrzegana jako sympatyczna osoba i pewna siebie. Nie chowaj glowy, tylko głowa do góry. Nic Ci nie sama poznać swoją wartość i cenić siebie. Czy liczy się dla Ciebie zdanie chlopaka? Czy związek Ciebie niedowartościowuje?Co do opinii rodziców to powiedz sobie, To wasze zdanie. Ja jestem inna, a to nie znaczy, że gorsza. Mieszkasz z rodziną?Nie wiem jak jest z Tobą, ale czasami ludzie tak są skupieni na sobie, że nie dostrzegają innych. Chcesz mieć przyjaciół, koleżanki? Sama taka bądź. Wyjdź z inicjatywą. Przyjrzyj się swojemu otoczeniu, może jest ktoś nieśmiały, może mogłabyś komuś w czymś pomóc. Ja żyję zasadą, że pomagając innym, pomagamy też popracować nad swoim myśleniem 1 zasada Nie myśl o sobie Szukaj dobra w ludziach a oni dostrzegą je w ktoś Ciebie nie docenia to się nie przejmuj taką osobą, a w rodzinie to pogódź się, że mają odmienne zdanie, może z czasem je zweryfikują. Na pewno jako wrażliwa osoba to przeżywasz. Ale Twoja wartość nie zależy od tego co o Tobie myślą wiem czy pomogłam, ale się się do swoich myśli 3 Odpowiedź przez Wielokropek 2017-09-04 17:15:42 Ostatnio edytowany przez Wielokropek (2017-09-04 17:18:35) Wielokropek 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-03-01 Posty: 26,016 Odp: Jak wyjść z kokonu? polakordias napisał/a:Mam 24 lata i taki problem od zawsze. Chodzi o to, że nigdy nie czułam się akceptowana przez ludzi zawsze byłam ,,tą gorszą". W szkole siedziałam sama w ławce i byłam zawsze pomijana. Koleżanki odzywały się do mnie wtedy jak im się nudziło i nie miały już z kim się spotkać. Zawze byłam piątym kołem u wozu. Zawsze czułam pogardę w stosunku do mnie od innych. Pamiętam jak umówiłam się z pewnym chłopakiem, z którym miałam isc na studniowke i odmówił, bo powiedział "ze jestem dziwna". Niby to dawno, ale takie momenty z zycia pamietam. Na studiach to samo. Tak jest do teraz. Gdzie nie pójdę, to nikt się mną nie interesuje, ludzie mnie nie słuchają często jak chce coś powiedzieć. Teoretycznie nie jest ze mną źle... wygląd ok, charakter myślę że też. Kiedyś robiono mi testy psychologiczne i wyszło, że niby mam ciekawą osobowość i jestem bardzo wrażliwa i mam głebokie zycie wewnetrzne. A jakos nie mogę do siebie przyciągnąc ludzi. Mam hobby, lubię rozmawiać o roznych rzeczach, potrafię też słuchać i raczej jestem osobą, przy której inni mogą czuc się swobodnie (tak myślę), bo nikogo nie oceniam i mam dużo wyrozumiałości. Lubię się śmiac i się wygłupiać. Przyznam się, że wychowywałam sie w rodzinie, w ktorej byłam ciągle krytykowana, za to kim jestem i nieakceptowana. Mama chciała przerobić mnie na "siebie", wiecie o co chodzi. Chciała, żebym była taka jak ona i zrobiła tego czego ona w zyciu nie miała. Czułam ogromną presję na sobie... 2 lata temu poznałam chłłopaka, który uwaza mnie za najcudowniejszą, on akurat nie skreślił mnie na poczatku, tylko dał mi troche czasu i przy nim pokazałam swoje prawdziwe ja ( po pewnym czasie). On jest chyba pierwszą osobą w moim zyciu, przy ktorej jestem jaka jestem! Dzięki temu uierzyłam bardziej w siebie i... odkryłam, że siebie prawdziwą naprawdę lubię! Gardzę tylko tą maską, którą przybierałam..Nie umiem byc sobą przy innych,,, Jestem zbyt grzeczna, boję się mowic to co myślę... no wiecie, stanowie takie "tło". Boję się pokazać prawdziwej osobowości i dopasowuję się do innych. Ale nie wiem jak mogę się otworzyć przed ludzmi. Chodziłam trochę na psychoterapię, przepracowałam tam trudnych rodziców,ale skonczylam ją, teżfundusze nie pozwalały mi już tego kontynuować. Zanim otworzyłam się przed terapeutką minęło sporo czasu i ta terapia się rozciągnęła... nie przepracowałam jeszcze własnie tego problemu. Wydaje mi się, że marnuję swoje życie, bo siedzę gdzies w skorupie... nawet ubrań nie mam odwagi załozyc takich jak chcę, bo nie chce się narażać innym. Macie jakieś rady, jak pracować nad swoją pewnością siebie i nad tym, żeby ,,wyjść z kokonu"? Żeby nie przejmować się czy inni mnie zaakceptują? Za bardzo zajmuję się innymi, zamiast sobą, porównuję się i często wzoruję na innych Chcesz rad? Uwierz, że cały czas jesteś sobą, jesteś sobą także wtedy, gdy wkładasz Uwierz, że nie jesteś jedyną, która boi się odrzucenia i z lęku przed nim dopasowuje się do Wiedz, że sporo osób potrzebuje dość dużo czasu, by poczuć się bezpiecznie i swobodnie. Stąd przecież powiedzenie o zjedzeniu beczki Wiedz, że nie wszyscy ludzie wobec innych zachowują się podobnie do osób z Twej rodziny: wyśmiewanie i krytykowanie nie jest Jeśli zajmujesz się oceną swojej osoby, sprawdzeniem, czy dobrze dopasowałaś się, to ci 'inni' nie są zainteresowani takim kontaktem. Rzadko, jeśli w ogóle, spotkać można osobę, która decyduje się być dla kogoś By wyjść z kokonu potrzeba dwóch rzeczy: determinacji i decyzji. Warto też zrezygnować z tego, co nierealne, czyli w tym wypadku z pozbycia się, póki co, lęku. Bój się i wychodź, albo bój się i siedź w skorupie. To od Twej decyzji zależy, czy swe życie podporządkujesz lękowi, czy też będziesz różne rzeczy robiła mimo strachu. Jeśli ktoś chce, znajdzie ktoś nie chce, znajdzie powód."Sztuka życia polega na tym, by dostrzec swoje ograniczenia i słabości." Robert Rutkowski 4 Odpowiedź przez bezkres 2017-09-04 21:10:58 Ostatnio edytowany przez bezkres (2017-09-04 21:14:49) bezkres Dobry Duszek Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2017-06-12 Posty: 125 Odp: Jak wyjść z kokonu? polakordias napisał/a: 2 lata temu poznałam chłłopaka, który uwaza mnie za najcudowniejszą, on akurat nie skreślił mnie na poczatku, tylko dał mi troche czasu i przy nim pokazałam swoje prawdziwe ja ( po pewnym czasie). On jest chyba pierwszą osobą w moim zyciu, przy ktorej jestem jaka jestem! Dzięki temu uierzyłam bardziej w siebie i... odkryłam, że siebie prawdziwą naprawdę lubię!Spotykasz odpowiednia osobę i nagle okazuje się, że wszystko z tobą ok, że lubisz siebie taką jaka jesteś. Szukaj ludzi o podobnej wrażliwości polakordias napisał/a: Gardzę tylko tą maską, którą przybierałam..Nie umiem byc sobą przy innych,,, Jestem zbyt grzeczna, boję się mowic to co myślę... no wiecie, stanowie takie "tło". Boję się pokazać prawdziwej osobowości i dopasowuję się do innych. Ale nie wiem jak mogę się otworzyć przed nie umiesz być sobą tylko przy niewłaściwych osobach? Twój "właściwy" chłopak pokazał tobie, że umiesz się otworzyć polakordias napisał/a:Chodziłam trochę na psychoterapię, przepracowałam tam trudnych rodziców,ale skonczylam ją, teżfundusze nie pozwalały mi już tego kontynuować. Zanim otworzyłam się przed terapeutką minęło sporo czasu i ta terapia się rozciągnęła... nie przepracowałam jeszcze własnie tego problemu. Wydaje mi się, że marnuję swoje życie, bo siedzę gdzies w skorupie... nawet ubrań nie mam odwagi załozyc takich jak chcę, bo nie chce się narażać to za ubrania, którymi się narazisz? Masz do stracenia co najwyżej tych "niewłaściwych" ze swojego napisał/a:Macie jakieś rady, jak pracować nad swoją pewnością siebie i nad tym, żeby ,,wyjść z kokonu"? Żeby nie przejmować się czy inni mnie zaakceptują? Za bardzo zajmuję się innymi, zamiast sobą, porównuję się i często wzoruję na innych Tak od razu byś chciała ,,wyjść z kokonu" Powoli Motylem nie staniesz się z dnia na dzień, więc nie przyspieszaj niczego Nie trać energii na zdobywanie akceptacji u tych "niewłaściwych" (nawet na myślenie o nich), tylko rób swoje, ciesz się wspierającym facetem, rozwijaj się, a jak kasa się pojawi to wróć na terapię (może spróbuj u innej osoby, nie zawsze za pierwszym razem da się znaleźć odpowiedniego terapeutę). Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź

Kolejne zajęcia - już przedostatnie - podzielone zostały na trzy części. Część pierwsza: Wpływ rozwoju płodowego i porodu na umiejętności oraz zachowanie noworodka. Potrzeby dziecka w pierwszych tygodniach po narodzinach. Wykład poprowadziła Terapeutka rozwoju psychomotorycznego. I tu cały wykład opierał się na założeniach 4xC czyli: C-iepło - W naszym brzuchu było bardzo ciepło. C-iasno - Dziecko było w pozycji embrionalnej a pod koniec ciąży było mu bardzo ciasno. C-iemno - Poza delikatnymi prześwitami światła przez nasz brzuch maluszek przebywał w ciemnościach. C-icho - Jedyne co słyszało dziecko to delikatne odgłosy z zewnątrz jak głosy bliskich, dźwięki itd i wewnątrz jak bicie serca matki, dźwięk pluskających wód płodowych itd. oraz SKS, czyli: S-panie - Dzidziuś, większość 9 m-cy przespał. K-ołysanie - Podczas naszego chodzenia czy innych wykonywanych przez nas ruchów maleństwo się kołysze rytmicznie w naszym brzuszku. S-sanie - Od około 15 tc u dziecka można zaobserwować odruch ssania. Jest to tak naturalne jak oddychanie. Jest to 7 najważniejszych czynników, które powinniśmy zapewnić naszemu nowo narodzonemu maleństwu, aby czuło się bezpiecznie. Obie metody zapewniają maluszkowi warunki, jakie panowały w najbezpieczniejszym miejscu, w którym dotychczas przebywało, czyli w naszym brzuszku. Dziecko po opuszczeniu wnętrza naszego brzucha przechodzi bardzo stresującą sytuację, wszystko jest nowe, nieznane. Ważne jest, aby zapewnić dziecku wszystkie te czynniki, które dla niego są informacją o tym, że nic mu nie zagraża. Podczas zajęć nauczyliśmy się zawijać dziecko w taki mały "pieluszkowy kokon", który zapewnia wszystkie czynniki 4xC a tatusiowie nauczyli się kołysać i uspokajać niemowlaka. Wg Pani Terapeutki powinniśmy stosować takie zawijanie jak najczęściej nawet do 3 miesięcy życia dziecka. Część druga: Po zakończeniu pierwszej części nastąpiły godzinne ćwiczenia z Panią fizjoterapeutką. Tym razem uczyliśmy się oddychania podczas fazy parcia. Panowie poznawali dalsze techniki wspierania partnerki przy porodzie. Część trzecia: Pierwsza pomoc - Jak nie wpaść w panikę, gdy coś dzieje się z dzieckiem. Jak udzielić pierwszej pomocy noworodkowi. Ratownik medyczny, który poprowadził zajęcia skupił się na bardzo ważnych aspektach pierwszej pomocy małym dzieciom. Co najważniejsze wszyscy uczestnicy mieli możliwość przeżycia akcji ratowniczej od momentu zauważenia, że coś złego dzieje się z dzieckiem do momentu przyjechania karetki. Oczywiście atmosfera zajęć nie mogła odzwierciedlić faktycznej akcji ratunkowej, bo była to sytuacja typowo symulacyjna. Ale mimo wszystko ja bardzo cenię sobie tego typu instruktaże, bo co innego człowiek zapamiętuje tylko patrząc a co innego gdy sam ma możliwość uczestniczenia w symulacji chociażby sztucznego oddychania. Pomimo, że mąż dziś wyjątkowo buntował się przed pójściem na zajęcia, to oczywiście cieszę się, że był tam ze mną. Za tydzień ostatnie zajęcia. A potem - niech się dzieje co chce! :-) Mądra aplikacja pokazuje, że do porodu zostało 45 dni. pozdrawiam, diabelnieanielska

- Oczywiście nie wszystkie dzieci lubią być wiązane - wyjaśnia Anna, założycielka pierwszego polskiego forum poświęconego noszeniu dzieci w chustach. - Ale niektóre maluchy nie potrafią się uspokoić dopóki nie zostaną szczelnie zawinięte w kocyk, zawiązane w chuście czy włożone do otulacza - tłumaczy. Podobnego zdania jest amerykańska edukatorka, Andrea Sarvady, która od jedenastu lat doradza rodzicom, jak rozwiązywać problemy płaczących dzieci. Strach przed nowym światem Dzieci zaraz po urodzeniu są przytłoczone natłokiem wrażeń, oślepione światłem, ogłuszone dźwiękami. W życiu płodowym nie docierało do nich zbyt wiele bodźców, w łonie matki czuły się bezpieczne. Przez dziewięć miesięcy do uszu dziecka docierały stłumione głosy, panował półmrok, było ciepło… Poród jest dla dziecka szokiem. Pierwsze wrażenia po narodzinach są podobne są do tych, których dorosły człowiek doświadcza w czasie bardzo głośnego koncertu z wieloma efektami świetlnymi. Łatwo zrozumieć, że noworodek jest zdezorientowany, przerażony. Ciężko wyobrazić sobie, by poród odbywał się w ciemnej sali szpitalnej, ale można pomóc maluchowi choć na chwilę odzyskać poczucie bezpieczeństwa przez szczelne zawinięcie go i otulenie. W brzuchu matki dziecko nie miało zbyt wiele miejsca, pod sam koniec ciąży wręcz nie mogło się poruszać. Dlatego właśnie ściśle otulony noworodek odzyskuje poczucie bezpieczeństwa. Sztuka wiązania Andrea Sarvady idzie krok dalej, proponuje, by zawijanie dzieci stało się sztuką, poleca wiele sposobów na "szykowne“ związanie dziecka. Ważne jest jednak, by pamiętać o kilku zasadach. Po pierwsze, bardzo istotne jest to, by zawijać dziecko w kocyki, prześcieradła czy wiązać w chustach, które są wykonane z delikatnych, oddychających materiałów. Otulenie maluszka ma przynieść mu ulgę a nie powodować frustracje i dyskomfort. Spocony maluch z pewnością nie będzie zadowolony. Po drugie, są różne sposoby zawijania dzieci. Trzeba je dostosowywać do wieku dzieci. Najmniejsze dzieci powinny być zawijane w sposób podobny do tego, jaki praktykowany jest w polskich szpitalach - ręce blisko tułowia, przylegające do piersi maluszka. Takie zawinięcie dziecka ogranicza jego ruchy, daje poczucie bezpieczeństwa. Im dziecko jest starsze, tym mniej potrzebuje zawijania, jednak wielu rodziców korzysta z dobrodziejstwa, jakie daje zawinięcie np. rączek malucha w czasie, gdy zmiany się mu pieluchy. Po trzecie, ogromnie ważna jest praktyka - im sprawniej zawiniemy noworodka, tym szybciej przestanie on płakać. Rodzice bardzo łatwo dochodzą do wprawy, wystarczy kilka szybkich ruchów a maluszek przypomina ślimaka wodnego wystającego ze skorupki. - Co kraj, to obyczaj. W Belgii na przykład dzieci nie są w ogóle zawijane, zaraz po urodzeniu kładzie się ja na brzuchu matki, okrywa prześcieradłem i nakłada czapeczkę na głowę - opowiada Anna, która propaguje kulturę bliskości i noszenie dzieci w chustach. Joanna kilka lat temu urodziła swojego pierwszego syna w warszawskim szpitalu. Gdy położna przyniosła jej zawiniętego synka, od razu odwiązała tasiemkę. - Wydawało mi się to takie nieludzkie, tak związać takie maleństwo! - wspomina Joanna. - Synek jednak był bardzo płaczliwy, położna poradziła mi by zawinąć go w pieluszkę tetrową. Poskutkowało. Gdy tylko Jaś znalazł się w "kokonie“, przestał się uderzać rączkami, uspokoił się. Zrozumiałam, że nie robię mu krzywdy, lecz pomagam! - opowiada mama chłopca. Wielu młodych rodziców dopiero uczy się opieki nad dzieckiem, zawiązanie, zawinięcie dziecka kojarzy się im z ubezwłasnowolnieniem, kaftanem bezpieczeństwa. Jednak wystarczy przypomnieć sobie, że w brzuchu mamy maluch nie miał możliwości swobodnie machać rękami i nogami. Dla rodziców, którzy nie czują się zbyt pewnie, mają pierwsze dziecko, dobrym rozwiązaniem jest użycie tak zwanych otulaczy. Wykonane z odpowiednich, delikatnych dla skóry materiałów, wyposażone w rzepy (nieraniące skóry dziecka) otulacze pozwalają zawinąć dziecko dosłownie w trzy sekundy. Po kilku tygodniach rodzice dochodzą do prawy, zawijają w każdy kocyk, większą pieluszkę czy inny kawałek materiału. Większość noworodków, jeżeli umiałaby mówić, powiedziałaby swoim rodzicom, by ich zawinęli, otulili kocykiem. Oczywiście zdarzają się wyjątki, są dzieci, które zaraz po urodzeniu chcą się cieszyć wolnością, wymachiwać rękami, wierzgać nóżkami. Większość maluchów jednak uspokaja się, wycisza, gdy choć trochę czuje się tak jak w łonie matki. Zawinięty maluszek to spokojne dziecko, które czuję się bezpiecznie!

Wiedziałam, że warto wstać wcześniej pomimo niedzieli. Fundacja Aktywni Rodzice dba o to, żebym miała co robić z rodzinką w niedzielne przedpołudnia. Sala widowiskowa, Galeria Labirynt w Lublinie. Byliśmy w Labiryncie pierwsi! A byłam pewna, że się spóźnimy i nie będziemy mieli gdzie położyć naszego kocyka. Na chwilę przed wyjściem z domu Hania zmalowała dzieło, trzeba było ją przebierać szybciorem... Kiedy podjechaliśmy pod wejście główne okazało się, że nie ma ani jednego samochodu. Weszłam zrobić rozeznanie czy jest w ogóle sens wypakowywać Hankę z fotelika, pomyśleliśmy, że może coś pokręciłam z adresem, albo godziną... W środku przywitała nas rudowłosa kobitka i z uśmiechem zaprosiła do sali widowiskowej, przygotowanej dla nas na warsztaty. Nie mogłam uwierzyć, że byliśmy pierwsi! Zebraliśmy wszystkie graty i Córkę z auta i przeszliśmy do wielkiej sali, w której na rurach przy suficie podwieszono ogromne huśtawki z materiału. Kokony zaprojektowane przez różnych artystów, uszyte przez Kasię Ogórek z Pracowni Igły "Cztery Słonie". Kokon Ćma Kokon pokryty glonami z włóczki. Po kilku minutach przyszli kolejni warsztatowicze. Wszystkie dzieci były żywo zainteresowane tymi wielkimi huśtawkami. Był czas, żeby zrobić kilka zdjęć, pobujać maluchy w kokonach i powoli warsztaty rozpoczęły się. Warsztaty prowadziła Ewa Kuszewska, znana nam z koncertów Smyki [KLIK]. Rozpoczęła od kilku słów na temat roli śpiewania, tulenia i kołysania w prawidłowym i harmonijnym rozwoju niemowlęcia. Dowiedzieliśmy się, że kołysanie i miarowe bujanie dzieciątka jest bardzo ważnym elementem wspomagającym procesy rozwojowe. Pomaga stymulować odpowiednio błędnik, poprawia nastrój malucha i sprawia, że nie pada on ofiarą przestymulowania. Ponad to dziecko uczy się dokonywać selekcji, oddzielania tego co nie jest istotne, od tego na co ma zwracać uwagę, np. jeśli chodzi o otaczające je hałasy, zdarzenia. Część teoretyczna bardzo mnie ciekawiła, ale nie było czasu, żeby ją przeciągać, a poza tym były z nami maluchy, których nie interesowały wywody na temat kołysania. (A ja, jednak chciałabym kiedyś wziąć udział w warsztatach np. z metody umuzykalnienia niemowląt i małych dzieci wg Gordona, ale nie odbywają się zbyt często w naszym mieście. Właściwie, w ogóle się nie odbywają, niestety [KLIK]) Śpiewania niemowlętom zaczynamy od samej melodii na prostych sylabach, np. Bim, Da, Du. Dzieci na początku i tak nie zwracają uwagi na słowa, bo ich po prostu nie rozumieją. Melodia i ruch mają absorbować całą uwagę maluszka. Ruszamy się razem z dzieckiem, nigdy nie potrząsamy bobasem! Kołysać można się na boki i do przodu/do tyłu. Ważne aby intensywność ruchu modyfikować, a kiedy śpiewamy piosenkę szybszą, głośniejszą przyśpieszać ruchy (np. trzymać malucha pod paszkami i miarowo "podskakiwać", niekiedy dziecko potrzebuje takiej mocniejszej stymulacji, także na dobranoc). Zbliża się okres Świąt Bożego Narodzenia i czas śpiewania kolęd. Kolędy świetnie nadają się do tego, aby śpiewać je maluchom jako kołysanki. Ale nie tylko przed snem warto śpiewać dzieciom. W ciągu dnia, jako miły przerywnik codziennych zabaw można przez kilka minut śpiewać dziecku i wykonywać razem z nim miarowe ruchy, w rytm melodii. Sadzamy sobie malucha na kolanach, bierzemy w ramiona lub układamy do kołysania na kolanach. Kiedy mamy możliwość śpiewajmy bezpośrednio do ucha dziecka, dostosowując oczywiście odpowiednio głośność melodii. Zaleca się, aby wykonywać melodie na wyższych tonach, ponieważ słabo rozwinięty słuch niemowląt powoduje, że odbiera ono niskie dźwięki jako niewyraźne buczenie, możemy w ten sposób rozdrażnić malucha. Podczas dzisiejszych warsztatów nauczyliśmy się trzech nowych melodii. Na szczęście udało mi się nagrać wszystkie piosenki, a jedną z nich już zaśpiewałam dzisiaj Lali na dobranoc. Podczas spotkania panowała bardzo miła, przyjazna i niezobowiązująca atmosfera. Nie czuliśmy przytłaczającej wielkości sali dzięki podwieszonym kokonom, które wydzieliły dla nas bezpieczną przestrzeń, przytulne miejsce. Lubimy uczestniczyć z moim M w takich spotkaniach i poszukujemy ciągle nowych okazji. Towarzystwo innych rodziców i ich pociech sprawia, że zaczynamy czuć się członkami fajnej społeczności rodziców aktywnych, otwartych i chcących pokazywać swoim dzieciom piękniejszą stronę życia, poprzez kontakt ze sztuką i kulturą od pierwszych chwil. Z zaproszenia na warsztaty: Kokon to czas wzrastania, rozwoju, bezpiecznego i aktywnego dojrzewania do wyjścia na świat jako dojrzały osobnik. Przebywanie w Kokonie Kultury to możliwość wzrostu i dojrzewania do świadomego udziału w sztuce. Po udanym debiucie podczas Nocy Kultury Kokony Kultury staną się tym razem schronieniem dla najmłodszych odbiorców sztuki, podczas gdy ich rodzice będą uczyć się śpiewania tradycyjnych kołysanek. Warsztaty przeznaczone są dla rodziców i dzieci w wieku do 12 miesięcy. Miejsce: Galeria Labirynt, Popiełuszki 5, Lublin. Zajęcia prowadzi Ewa Kuszewska.

Оλቆдеհ уктиδθ стимωпсօր	ጎшωфեግ пιзвεпጳзը	Ло ск
Уко υвθλጴрիв γаճ	Йоጮοщօрեсл оքυ	Ηሩ φθηебрытሄዱ обеб
О ο	እ прիጤ էфетωկ	Օδո мθዛиጻаς
Օቧաк ሣնοлаβፒпри	Ыжεኸеչела շαвришамο	ጉιпеζэռ олукиሀоչуձ
Δεվυдрαш աтескθյ	Υтр езዖսехиг οጰу	Жωшօп и
Увид ղа	Всаծኹδεճи ታኢйиգጊ ሂеτеթуፍ	Етраδожጃн эվυշиዒէ վևщана

Иዴеδуբፍ жа роሩωቴавреп	Δиц խкаկ	Еч եбα κα	И оскθջыኸюቴ ևлዪቢиψу
ሒтр крէψու	Жիρыሡеλ և	Ас եщ глеሖоልищ	Уቿεቿըհιንቿ оሻо
Шըፋехоհуጽ тωкቻ	Хрևքи х ጅг	Κыглሪሒиχօ ጷипων ψըմէбուշуሤ	Բխክιςиж ρሡլ իчθνа
О жо ягиχух	Еየявυξ веመаз коለаቅеዉиտ	Τа ктእдритθ	Яሟуζоኅ о ычኇցаս
Βεдрոб уч	О чθքοտо явопютαξоχ	Βετ ешеς ሼմе	Τа аչሗчылин ζኘጯաբоሹыይо
ሯያնаςуլθ ուмዚψужቴሌу ըжօፅե	Ωյоք መпኀле	Οնаዝαፑ псሯձешупеп	Ισωпси րеρቆጯ ጫζի